Piękno jest najbardziej nieuchwytnym towarem, nie może być ilościowo lub obiektywnie zmierzone. Jest skutkiem orzeczeń innych, a w różnych kulturach przymiotnik „piękny” oznacza zupełnie coś innego, na dodatek zmienia się on w czasie. Bo piękno jest idealne, bezwzględne, takie jak prawda i dobro, a dążenie do niego nie wymaga uzasadnienia.

Ideał piękna

O tym co jest ideałem decyduje grupa osób i część kobiet, aby sprostać tym standardom decyduje się modyfikować swoje ciała. A, że ideałem jest zawsze to, co jest najtrudniejsze do osiągnięcia, sposoby na osiągnięcie idealnej sylwetki bywają bardzo drastyczne. Niestety ideały są prawie niemożliwe do osiągnięcia, więc większość prób dążenia do niego kończy się rozczarowaniem.

Wiązanie stóp

Chińczycy opracowali koncepcję, że ciało kobiety może i powinno być zmienione w sposób naturalny. Stąd też, aby uzyskać ideał piękna, za który uważano maleńkie i drobne stopy zaczęto praktykować wiązanie stóp. Wiązano stopy pięcioletnich dziewczynek, w taki sposób, by rosnąc, palce były na stałe skręcone pod ich łuki i faktycznie osiągano w ten sposób efekt „kurczenia się stopy”. Duży palec pozostawał nietknięty. Oprócz dotkliwego bólu, często w stopy wdawały się w infekcje, bo o ile w bogatych domach pozwalano sobie na częste zmiany opatrunków, to w biednych nie było takiej możliwości. Zwyczaj tych bolesnych deformacji skończył się dopiero w XX wieku.

Prasowanie piersi

To modyfikacja ciała o lokalnym wymiarze. Popularna jest głównie w Kamerunie, gdzie matki ubijają lub uciskają piersi swoich córek, by zatrzymać ich rozwój. Termin „prasowanie” nie powstał bez powodu, zabieg wykonuje się gorącymi przedmiotami. Zabieg ten ma na celu opóźnienie współżycia oraz ustrzeżenie dziewczynek przed molestowaniem seksualnym.

Gorsety

XVIw. przyniósł ideał piękna kobiety z talią osy. Kobiety w Europie wiąże się w gorsety z fiszbinami. Ponadto niektóre konstrukcje posiadają kawałki metalu lub drewna, które przebiegają z przodu sylwetki, aby spłaszczyć piersi i brzuch. Takie ubranie uniemożliwiało zginanie się w pasie i wywoływało trudności w oddychaniu. Oprócz stroju rodem z sali tortur wymagano bladości cery, która miała wskazywać na stopień zamożności kobiety (uważano, że blade kobiety były majętne z tego względu, że nie musiały pracować/przebywać na zewnątrz, gdzie słońce mogło przyciemnić ich skórę). Do podkreślenia bladości stosowano sztuczkę polegającą na nakładaniu na skórę bieli ołowiowej tzn. białą farbę na bazie toksycznego ołowiu, co często wiązało się z chorobami kobiet, a nawet pośrednio z ich śmiercią.
Obcisłe gorsety w modzie pojawiają się w późniejszych latach. W XIX wieku wiele kobiet, było gotowe podjąć się ryzyka wystąpienia poważnych problemów zdrowotnych, po to by nosząc gorsety zyskać miano „pięknych”. Ciasne sznurowanie często prowadziło do chorób płuc i uszkodzenia organów wewnętrznych, które pod wpływem ucisku miały tendencje do „przesuwania się”. Na porządku dziennym były omdlenia czy poronienia spowodowane zbyt mocnym opasaniem. Niektóre kobiety posuwały się o krok dalej – usuwały chirurgicznie dolne żebra tak, by móc mocniej opasać swoją talię gorsetem.

W XX wieku, idealne kobiece ciało zmieniło się kilka razy i amerykańskie kobiety starały się zmienić wraz z nim. W 1920 roku, kobiecy ideał piękna przedstawiał „chłopczycę”: smukłe nogi i biodra, małe piersi (obwiązywanie się materiałem). Dodatkowo kobieta musiała być aktywna fizycznie oraz angażować się na polu społecznym.
W latach 1940 i 1950, kanon piękna wrócił ponownie do „kształtu klepsydry” kobiecego ciała. To wówczas Marilyn Monroe została uznana za uosobienie zmysłowości.
W 1960 roku, ideał kobiety miał młodzieńczy wygląd, chude ciało i długie, proste włosy. Nic więc dziwnego, że kobiety zaczęły się nagminnie odchudzać (także te w ciąży) stosując przeróżnego rodzaju diety, po to by wyglądem przypominać ideał „Twiggy”. Nawet kobiety po menopauzie chcące być trendy udawały się do swoich lekarzy po hormonalną terapię zastępczą, która miała podobno zapobiec pojawianiu się zmarszczek i utrzymać wygląd młodzieńczego ciała.

W ostatnich dziesięcioleciach ideał piękna łączył często przeciwstawne cechy takie jak erotyzm z naiwną niewinnością, szczupłe ciało, ale z dużym biustem. Presja, związana z nieustannym dążeniem do radzenia sobie z takimi sprzecznymi żądaniami była bardzo duża, a stres z nią związany negatywnie odbijał się na ciałach kobiet. Kobiety łatwo było przekonać, że małe piersi świadczą o „chorobie” stąd decydowały się na interwencję chirurgiczną, w celu założenia implantów piersi.

Koszt piękna

Bycie idealną kosztuje. Koszty te mogą być fizyczne, doczesne, ekonomiczne, jak i psychiczne. Koszty fizyczne obejmują ból, który towarzyszy zabiegom m.in. wiązanie stóp, tatuowanie, przekłuwanie ciała, jak i współcześnie noszenie butów na wysokim obcasie, obcisłych dżinsów, spanie w papilotach. Skutki uboczne rytuałów kosmetycznych często były katastrofalne dla zdrowia kobiet. Tatuowanie i przekłuwanie uszu narzędziami niehigienicznymi doprowadzały do poważnych, niekiedy śmiertelnych infekcji. Wiele kobiet zatruło się toksycznymi składnikami ówczesnych kosmetyków (np. bielą ołowiową, arsenem, benzenem, ropą naftową), a nawet zmarło po użyciu niebezpiecznych produktów dietetycznych, takich jak „pigułki tęczy”. Część kobiet dotknęły zaburzenia: jadłowstręt psychiczny i bulimia, część nabawiła się blizn, uszkodzeń nerwów itp. Implanty silikonowe często powodowały raka sutka, chorobę autoimmunologiczną i powstawanie gęstej tkanki bliznowatej.

Koszty fizyczne stosowanej restrykcyjnej diety obejmują stałe uczucie głodu, które prowadzi do zmian emocjonalnych, takich jak drażliwość, a w przypadku bardzo niskiego spożycia kalorii może wpływać na zdolność koncentracji, powodować dezorientację, a nawet zmniejszoną zdolność poznawczą. Z uwagi na wzrastająca frustrację, ale i by ograniczyć swój apetyt na jedzenie wzrosła liczba palaczy wśród młodych kobiet. Rytuały piękna to działania czasochłonne. Nic dziwnego, że krążą dowcipy o kobietach przygotowujących się na randkę. Potrzeba czasu, aby wyregulować brwi, ogolić nogi, zrobić manicure, nałożyć makijaż i ułożyć włosy. Dodatkowo efekt tych działań ma mieć charakter „naturalnego” wyglądu.

Psychologiczne skutki dążenia do idealnego kobiecego ciała to m.in. dezorientacja i depresja. Kobiety często uważają, że jeśli tylko będą miały idealny wygląd, to ich życie zupełnie się zmieni i będą szczęśliwe. Amerykanki mają najbardziej negatywny wizerunek swojego ciała niż kobiety w innych kulturach (badania wykonano przez Instytut Kinseya, faludi, 1991). Niezadowolenie ze swoich ciał jest bardzo powszechne wśród dorastających dziewcząt, jak i u starszych kobiet, które uważają, że jedynym sposobem, aby pozostać atrakcyjnym jest zapobieganie rozwojowi wszelkich oznak starzenia. Obsesyjne obawy o kształt ciała i wagę stały się tak powszechne wśród amerykańskich kobiet w każdym wieku, że teraz stanowią normę.

Nadmierny nacisk kładziony na wygląd zewnętrzny kobiet sprawia, że trudno im docenić własne wewnętrzne. Ciągła walka w dążeniu do ideału piękna prowadzi do ogromnego stresu i przewlekłego lęku. Intensywne dążenie do zwiększenia atrakcyjności może także przyczynić się do wysokiego wskaźnika depresji wśród kobiet.

Pomimo upływu lat piękno nadal ma ogromne znaczenie. Od niego często uzależnia się jakość i sens życia. Gdyby jednak wyobrazić sobie kobiety w pełni akceptujące swoje ciała, które pielęgnują je, nie w celu podniesienia swojej niskiej samooceny, a po to by móc w pełni korzystać z jego mocy. Gdyby wyzwolić tą energię, którą wykorzystuje się w procesie upiększania, to wynik mógłby pozytywny. To byłaby dopiero rewolucja!